Jacob en ik zitten aan onze houten keukentafel, tegenover ons staat ons Veluwse houtkacheltje lekker te branden. We zijn geschrokken dat collega-zendelingen die we al langer kennen en werkzaam zijn in een gesloten land zijn opgepakt en hebben het erover hoe anders het is om in een dergelijk land te werken. Eigenlijk kan je daar niet eens goed settelen, want je weet dat je zo het land uitgezet kan worden. Totaal anders dan dat wij een huis gekocht hebben in Italië en een lange termijn visie hebben. Inmiddels zijn ze vrijgelaten en zijn er tickets geboekt voor een enkeltje Nederland en dat terwijl zij juist net weer terug waren na een periode van debrief en bevestiging van God om zich voor de komende termijn te committeren aan het werk daar.

God is niet efficiënt, Zijn manier van denken is zo totaal anders dan wij. Zeker wij als personen met een Europese ‘mindset’. Er is de laatste tijd veel te doen over zending. Dat is iets van vroeger, je gaat niet meer naar Afrika toe om mensen te vertellen hoe zij zouden moeten geloven, de tijd van superioriteit is over. Locale mensen moeten het gaan doen, dat is veel krachtiger… en efficiënter. Er schuren meer dingen de laatste jaren in Nederland als je woorden als ‘zending’ of ‘evangelisatie’ in de mond neemt, maar in dit schrijven beperk ik me even tot het ‘efficiëntie-thema’.

Afgelopen weekend was ik op een conferentie van de Italiaanse tak van ‘Acts29 Europe’, dat ‘Impatto Italia’ heet. We spraken met een oude bekende, kerkplanter van origine uit Amerika. Hij vertelde hoe hij tientallen jaren met het idee naar Italië kwam om in vijf jaar een herplant te hebben gestart èn al hebben overgedragen aan een lokaal team. Ik sprak met een koppel dat zich voorbereid om uitgezonden te worden naar Italië , ook vanuit Amerika en dat kerken en organisaties gewend zijn alleen geld te geven aan projecten zoals een school of een weeshuis bouwen. Maar lange termijn kerkplanting (trek daar in Italië maar gerust 10-20 jaar voor uit) daar willen de meeste mensen zich niet aan committeren, dat is niet efficiënt. Er worden graag bedrijfsmatige technieken losgelaten op zending, en het is absoluut belangrijk een duidelijke visie te hebben, om een strategie uit te denken en goede communicatie skills te hebben, maar ik ben bang dat we ons Westers denken teveel projecteren op de Missio Dei, wanneer we na twee jaar zeggen, nou er is nog geen eens een kerk, wat doen die zendelingen eigenlijk met hun tijd? En we stoppen hun ‘funding’.

Collega en vriend die net weer terug was gekeerd naar zijn zendingsveld en binnen een paar maanden/weken al weer terug gaat naar NL en er noodgedwongen een punt komt achter hun missie en misschien wel achter dat van heel hun team, zeg nou eerlijk, dat heeft een hoop knaken gekost. Zo kreeg ik in onze eigen voorbereiding stevige vragen en ook gewoon opgekropte frustratie hierover te horen. Verhalen over grote gezinnen die tonnen euro’s kosten om in het buitenland te kunnen gaan wonen en binnen een half jaar weer met heel hun ‘hebben en houwen’ weer in Nederland staan, zonder huis, zonder baan. Al het geld naar de maan. Of vrienden van ons op een ziekenhuisschip in Afrika, waar het zo’n ongelofelijk kado is dat oma een week langs kon komen om even de last te verlichten van het altijd omringt zijn met de zorg voor je kleine kids, de strijk doet etc. We zouden haast net als Judas denken: “Zeg, kon dat geld niet beter naar de armen gaan?”. Of wanneer zendelingen hun medechristenen uitdagen om een klein gedeelte van hun inkomen aan de zending te geven en zeggen: ‘Ik heb er zelf toch ook altijd hard voor moeten werken?’

Maar stel nou dat ons Westers denken mijlen ver van Gods denken af ligt? Stel nou dat God helemaal geen ‘vliegschaamte’ en ‘efficiëntie’ in Zijn woordenboek heeft staan, maar die ene man in het gesloten land op het oog heeft en daarvoor een gezin in beweging brengt zodat die ene man tot geloof komt?
Zoals God eens hemel en aarde bewoog, zodat Jezus naar de aarde kwam (al Zijn rijkdom achterliet) omdat Hij jou op het oog had?

De Amerikaanse Italiaanse kerkplanter lacht als hij terugdenkt aan zijn idealisme van daar toen. Ja, natuurlijk is het krachtig als Italianen zelf het werk overnemen en verder verspreiden. Maar stel nou eens dat er een aantal zendelingen nodig zijn om dat piepkleine groepje wakkere christenen in Italië te versterken, te inspireren, te mobiliseren?

Aan de keukentafel hebben we het erover dat het best apart is dat er dan een stel uit India in Italië komt werken en er Nederlanders zijn die naar India gaan, Afrikanen naar Duitsland komen en Nederlanders samen met Afrikanen in gelijkwaardigheid een landbouwproject starten.
Zullen we de organisatie van de de Missio Dei maar aan de grote Zender overlaten? En gewoon gehoorzaam gaan waar Hij ons roept, hetzij met onze portemonnee en gebed, hetzij daadwerkelijk met heel ons ‘hebben en houwen’?