Het leven na de lange Italiaanse zomer komt hortend en stotend weer op gang. Waar een dag geleden de auto’s nog rustig van A naar B reden, is het vanochtend complete chaos op de weg. Het verkeer stroopt op het door de zon aangetaste asfalt van Verona, doordat ook de ‘mannen van de wegwerkzaamheden’ weer terug zijn vakantie.

Het is heel interessant om te zien hoe hier het wegdek wordt gerepareerd. Iedereen die wel eens in Italië is geweest zal zich ongetwijfeld het Italiaanse ‘wegdek-patchwork’ herinneren, met kuilen, grind, zijkanten die compleet zijn weggevaagd en de lijnen en verkeerstekens op het asfalt vervaagd tot gevaarlijk.

Wanneer men dan eindelijk besluit de gaten te dichten gaat het als volgt; men neme een stapel pionnen, men zette die rondom het te vullen gat en de asfaltwagen en zijn arbeiders, men leidde het verkeer daar linksom of rechtsom omheen (welke kant is niet altijd even duidelijk). Of zo; Men neme een stapel pionnen, men vangt de activiteit aan precies wanneer de na-zomer-spits beginne, men sluit twee-en-een-halve rijstroken af en men leidde het verkeer wat normaal in vier rijstroken zich naar zijn werk of school haast door ander-halve-rijstrook gedeeld door twee, drie-vierde richting noord en de rest voor het verkeer richting zuid. Wanneer je dan met je Italiaanse bakkie vlak langs de vuurstraal van het te dichten asfalt rijdt, ben je toch echt bang dat je banden samensmelten met het asfalt. 

Dat het ‘leven-na-de-zomer’ niet gelijk op rolletjes loopt geldt ook zeker voor de school. Laat ik een week terug beginnen. Na in Nederland al alles te hebben geregeld voor de Italiaanse school en er meermalen langs te zijn geweest tijdens onze bezoekjes aan Italië zou je toch denken dat je alles goed geregeld hebt…
Een week geleden zeiden wij tegen elkaar: “Laten we toch nog wat proberen te maken van onze laatste vakantie week (je moet weten, emigreren en vakantie gaat niet lekker samen, te veel urgente regeldingen), laten we gaan kanoën op het Gardameer”. Wij met onze opblaasbare kano’s naar ‘zo’n mooi plekkie’ waar Nederlanders gedurende het schooljaar alleen maar van kunnen dromen en onze kano’s opgeblazen en geïnstalleerd merkt een van ons vier de ontbrekende peddels op. Niet getreurd, de bar is open (zo één met Duitsers op het terras) en zij verhuren peddels. 

Na een fijne peddeltocht over het water en een picknick op een klein strandje zijn we weer terug, voldaan dat we toch nog iets gemaakt hebben van deze stralende vakantie-donderdag ruimen we de peddels op tot mijn mobiel ineens overgaat en ‘school’ op het scherm verschijnt. Ik zal het gesprek samenvatten: Mevrouw er mist nog 1 document en als we die niet voor het weekend hebben kunnen uw kinderen maandag niet naar school. ‘De wat?’ 
Stress alom, want de school in Nederland is nog gesloten. Ik zal je alle details besparen van hoe men dan toch probeert de school te bereiken, de ambassades om hulp vraagt, DUO platbelt etc. De hele dag, samen met de laatste vakantiedag daarna natuurlijk helemaal in het water. Want regeldingen voor bureaucratisch Italië, zijn niet zomaar geregeld. Lang verhaal kort, door een wonder (ik meen het), en mijn beste Italiaans, en bewijsmateriaal dat de kids heus (een echte, want vrijeschool is een twijfelgevalletje natuurlijk) school bezocht hebben en de belofte dat HET document gelegaliseerd en met stempel van de rechtbank er echt gaat komen en veel gebed, zitten mijn kinderen -nu een week later- glorie, halleluja (!) op school!
 
Maar, dit betekent niet gelijk volle bak (gelukkig voor mijn kinderen, maar niet heel praktisch voor ons), maar halve dagen school en volgende week heeft de èèn op maandag en de ander op dinsdag eind van de middag een uur opening en verder vrij en pas woensdag begint dan voor het eerst de echte officiële schooldag en dan wel gelijk tot half vijf.

Tot die tijd blijft het hier ook een beetje ‘gaatjes vullen’ want heel veel krijg je niet gedaan in een korte ochtend. En ik zal je verklappen dat het niet alleen de Italiáánse bureaucratie is, heus, Nederland kan er ook wat van. En tussendoor delen we veel knuffels en grenzen uit. Want kinderen in de fase ‘leven-na-een-emigratie’, dat loopt ook niet gelijk rolletjes. Logisch daar niet van, dus neme men een stapel pionnetjes, men draaie deze om, men vult ze met ijskoud spul wat alleen in Italië ècht goed is en laat zich troosten door de zoete uitbarsting in de mond (over de gaatjes die daardoor vallen hebben we het nog even niet).